نخستین همایش بین‌المللی نقش صفویه در تقویت مکتب اهل بیت و احیای هویت ایرانی با حضور و سخنرانی دکتر حسن بلخاری، رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی روز چهارم مردادماه ۱۳۹۶ برگزار شد.
در این مراسم آقای دکتر علی‌اکبر ولایتی، رئیس کمیته فرهنگ و تمدن اسلام و ایران شورای عالی انقلاب فرهنگی، آیت‌الله سید حسن عاملی، نماینده ولی فقیه در استان اردبیل، آقای خدابخش، استاندار اردبیل، محققان، پژوهشگران و صفویه شناسان از کشورهای ترکیه، آذربایجان و ایران در محل جنت‌سرای مجموعه جهانی بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی حضور داشتند.
آقای سعید نوریان، دبیر اجرایی همایش گفت: ۷۰ مقاله از سراسر کشور به این همایش ارسال شده بود که کمیته علمی ۵ مقاله را به عنوان برتر و ۹ مقاله را هم به صورت ویژه برای این همایش انتخاب کرده و فردا نیز ساعت ۱۱ مراسم اختتامیه برگزار می‌شود. امروز بعد از ظهر از ساعت ۱۵ در قالب دو نشست مقالات منتخب ارائه می‌شود. فردا از ساعت ۹ صبح به مناسبت چهارصدمین سال وفات شاه عباس کبیر نشست تخصصی با حضور محققان برجسته کشوری برگزار می‌شود.
وی افزود: انتشار ویژه‌نامه عرفای مجاهد، کتاب چکیده مقالات به عنوان «نقش مانا»، برگزاری نمایشگاه صفویه در کتاب‌های درسی، کتاب‌های مرتبط با صفویه و اسناد مربوط به فرامین شاهان و سلاطین صفوی از برنامه‌های جنبی این همایش است.
متن سخنرانی دکتر حسن بلخاری، رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و استاد دانشگاه تهران با عنوان «عرفان، حکمت و حکومت یا نسبت صوفیه و صفویه» در این همایش بدین شرح است:
تامل و تحقیق در تاریخ عرفان و تصوف اسلامی نشان می دهد سه جریان قوی و قَدربه ویزه در ایران اسلامی تکوین و رشد یافتند.
جریان اول از همان قرون اولیه اسلامی شکل یافته و به بارنشست،جریانی دنیا گریز،عافیت طلب، پارساگرا و زهد گزین که محصول مستقیم اخلاق گرایی اسلامی و تا حدودی خسته از منازعات وسیع سیاسی و کلامی جهان اسلام بود. رابعه و حسن بصری نمودهای بارز این جریان اند. اوج این جریان شوریدگانی چون حلاج ، احمد غزالی و عین القضاه همدانی اند
جریان دوم آنگاه اغاز می شود که جریان عقل گرای تمدن اسلامی، میل عاشقی و عارفی می کند. فارابی که شخص نخست این جریان عقل گراست فصوص الحکم می نویسد (گرچه در انتسابش به او اندکی تردید هست)و ابن سینا که بدون تردید بزرگترین عقل فلسفی جهان اسلام است نمط نهم اشارات را با عنوان فی مقامات العارفین می نویسد و چنان از عرفان و عارفان سخن می گوید که گویی عوالم آنها را به عینه تجربه کرده است
این معنا موجی برمی انگیزد وظاهرا عرفان میل حکمت می کند. ظهور امام محمد غزالی به این جریان مدد می رساند . وی  از یک سو به فکر فلسفی حمله می کند و ازسوی دیگر در المنقذ، راه عرفان را عالی ترین مسیر کشف حقیقت می خواند نتیجه اش ظهور جریانی حکمی است که در عین حکمت، عرفان نیز دارد.شیخ اشراق و حکمه الاشراقش، ابن عربی و فصوص و فتوحاتش و مولانا و مثنوی اش  برگزیدگان این جریان حکمی عرفانی اند.
جریان سوم که با شیخ صفی الدین اردبیلی آغاز می شود  نتیجه ای همچون ظهور یک حکومت شریعت گرا دارد..   شیخ صفی‌الدین که بدون تردید ازجمله نام‌آوران بی‌بدیل این جریان است عرفان و حکمتی  ارایه می کند که مهمترین ویزگی آن  جمع میان نظر و عمل (به‌ویژه در عرصه اجتماعی) بود. فلذا درحالی‌که نفوذ گسترده شیخ صفی‌الدین ، که بازتاب رویکرد اجتماعی بسیار قوی او در ارتباط با مردم و به ویژه ضعفا بود، جایگاه بسیار مؤثری در ایجاد جریانات اجتماعی به او می بخشید، در عین حال تأملات عرفانی و تأملات حکمی او نیز در باب مفاهیم عرفانی، به ویژه در تبیین غوامض عرفانی و لاجرم ایجاد جاذبه از برای آنان که وجه معرفتی عرفان را طالب بودند، بسیار موثر می نمود. به عنوان دلیل  به تبیین دقیق میان عقل و عشق که در باب چهارم صفوه‌الصفا ظهور دارد و نیز شرح و تأویل غوامض ابیات مولانا جلال‌الدین در همین باب توجه کنید.
اما مهمتر، آیا این رویکرد جدید عرفانی که اجتماع (و نه فرد را، برخلاف جریان اول) مبنا قرار می‌داد نمی‌توانست از دل خود جریان‌ها و قیام‌هایی چون خروج شیخ جنید و شیخ حیدر را بیافریند و خود آغازی بر ظهور تصوف در یک جریان بسیار قدَر سیاسی (سلسله صفویه) باشد؟
این مقاله شرح تحلیلی و تفصیلی این معناست.