روز بزرگداشت عطار نیشابورى تاریخ ایجاد :

انجمن آثار و مفاخر فرهنگی سالروز بزرگداشت عطار نیشابوری، نمادی از بلندی فرهنگ ایرانی و اسلامی، عطر فروش بازار حکمت و معرفت و سیمرغ طریقت عقل و معرفت را به جامعه ادبی کشور تبریک عرض می نماید.

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: همانا پاره ای از شعرها حکمت و برخی از بیان ها سحر آمیز است.

مقام معظم رهبری می فرمایند: آن روز تلویزیون و رادیو که نبود، تشکیلات ارتباط جمعی که نبود، همین شعرا بودند که می گفتند و افکار را در همه جا منتشر می کردند.

خراسان مهد عطار بود و مزار او. همو که عقل را با عشق لگام زد. عقلی که می گفت سیمرغ در خیال انسان هاست ولی عطار سیمرغ را در حصار شعر و شعور خود درآورد. همو که از عطاری آغاز کرد و به سلوک در هفت شهر عشق رسید. ترمه نگارینه اش همیشه بوی عطر و گل می داد. او از عشق به قله قاف دست یافت. سخنش پر از طراوت و سادگی بود و قصه هایش داستان عاشقانی چون اویس قرنی که جانشان شیفته لقای دوست بود. خاک نیشابور هم اکنون مفتخر به داشتن نگینی سیمرغ وش است.

برگی از زندگی عطار نیشابوری

شیخ فریدالدین ابوحامد محمد معروف به عطار نیشابوری، متخلص به فرید، شاعر و نویسنده مشهور ایرانی قرن ۶ و ۷ هـ .ق درکدکن، از توابع نیشابور، متولد شد. در باب تاریخ تولد و مرگ وی اطلاع دقیقی در دست نیست و روایات مختلفی ذکر شده است. تولد او را در حدود ۵۱۲-۵۴۰ هـ .ق نوشته‌اند. دکتر شفیعی کدکنی زندگی او را پر از ابهام، رمز و ایهام می‌داند و در مقدمه «مختارنامه» و به نقل از کتاب «شرح احوال عطار» تألیف بدیع‌الزمان فروزانفر تولد او را ۵۴۰ هـ .ق ذکر می‌کند. پدر عطار، ابوبکر ابراهیم، پیشه عطاری داشت. عطار از آنجا که داروسازی را از شیخ مجدالدین بغدادی فرا گرفت و به کار عطاری و درمان بیماران ‌پرداخت، به عطار شهره شد. او تحصیلات خود را در نیشابور فراگرفت و علوم زمانش را آموخت. آثار متنوع وی خود گواهی است که او در علوم و فنون ادبی،کلام، نجوم، تفسیر آیات و احادیث و سایر علوم فقه تبحر داشته و در علم گیاه شناسی و پزشکی استاد بوده است. او ذوقی عرفانی و مسلکی صوفی‌منشانه داشت.هرچند در مورد گرایش او به عرفان داستان های گوناگونی در تذکره­ها نقل شده است، ولی عطار در مقدمه «تذکره الاولیاء» علت گرایش خود را به صوفیان و عارفان و پیروی از ایشان را، علاقه‌اش از دوران کودکی بر­می‌شمرد و نقش ابوسعید ابوالخیر، عارف و شاعر ایرانی، و بهره‌گیری از دانش وی را در این امر، مهم و مؤثر می‌داند. او سفرهای متعددی کرد و عاقبت در زادگاهش اقامت گزید. برخی او را «شیخ الاولیاء» و برخی دیگر «سلیمان ثانى» خوانده‌اند. روزگار پیری عطار مصادف با حمله خانمانسوز مغول به ایران بود. درباره نحوه وفات او مشهور است که در ۶۱۸ هـ .ق در نیشابور به دست مغولان کشته شد، اگرچه تاریخ­هاى متعددى براى وفاتش ذکر کرده­اند که محل تردید است و لیکن حدود ۶۱۶-۶۳۷ هـ .ق ذکر شده است. مزار عطار در نیشابور، نزدیک مزار خیام است که در قرن ۹ هـ .ق به همت امیر‌علیشیر نوایى تجدید بنا شد. عطار داراى آثار متعددى است و تذکره­نویسان روایات مختلفی در باب تعداد آن آورده‌اند و از ۴۵ تا ۱۹۰ کتاب را به او نسبت داده‌اند که از آن جمله می‌توان به مثنوی­های «اشترنامه»، «بلبل‌نامه»، «پندنامه»، «جواهرنامه»، «جوهرالذات»، «حیدرنامه»، «خسرونامه»، «سی‌فصل»، «شرح‌القلب»، «گل و هرمز»، «لسان‌الغیب»، «مظهرالعجایب»، «نزهت‌الاحباب»، «هیلاج‌نامه»، «وصلت‌نامه»، «ولدنامه» و «اخوان‌الصفا» اشاره کرد. دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی، عطارشناس معاصر، بر این عقیده است که بسیاری از این آثار از عطار نیستند و آثار مسلم وی عبارتند از: «منطق‌الطیر»، «اسرار نامه»، «الهی نامه»، «مصیبت نامه»، «خسرونامه»، «تذکره الاولیاء»، «دیوان قصاید و غزلیات» و «رباعیات» (مختار نامه) است. درباره عطار چند کتاب مهم نوشته شده است که مهمترین آنها، «دریای جان» هلموت ریتر، «شرح احوال عطار» استاد فروزانفر، «زبور پارسی» دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی و «درباره عطار» دکتر زرین‌کوب است.

عطار به واسطه خلق آثار متعدد، نمادی از فرهنگ والای ایرانی و اسلامی به شمار می رود و از جایگاه ویژه‌ای در تاریخ فرهنگ و ادب ایران زمین برخوردار است. از این رو، ۲۵ فروردین ماه روز بزرگداشت وی نامیده شده است.