در مراسم بزرگداشت دکتر مهدی گلشنی که روز دوشنبه ۲۷ اردیبهشت‌ماه۱۳۹۵ در این انجمن برگزار شد، دکتر حسینعلی قبادی، رئیس پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی به ایراد سخنرانی پرداخت.

متن سخنرانی ایشان بدین شرح است:
مروری بر خدمات علمی دکتر گلشنی از منظر مدیریت دانش
وقتی آغاز فعالیت علمی استاد متضلع، جناب دکتر گلشنی مرور می‌شود، بی‌اختیار به یاد این بیت می‌افتیم:

اذا غامرت فی شرف مروم        فلا تقنع بمادون النجوم

و امروز که ایشان به قلّه رسیده‌اند و به کارنامه علمی و اجرایی این استاد نگریسته می‌شود، این بیت به‌یادمان می‌آید که:

یرى الناس دهنا فی قواریر صافیا          ولم تدر ما یجری على رأس سمسم

از منظر تجربه مدیریتیِ حوزه دانش، هفت ویژگی و کارکرد را در زندگی مدیریتی و علمی دکتر گلشنی می‌توان برشمرد:
۱.    به عنوان شخصیتی که خود سرمایه علمی و اجتماعی کشور است، در ایجاد مناسبات بهره‌ورانه دانشی میان نخبگان علمی و اجرایی کشور عملکردی توانمند و مدبرانه داشته‌اند و بخش وسیعی از سرمایه‌های انسانی را با برقراری مناسبات علمی و پیوند با یکدیگر، به سرمایه اجتماعی تبدیل کرده‌اند.
۲.    شخصیت متضلع با دانش‌های فرارشته‌ای: شخصیت علمی ایشان در حوزه علوم تجربی (فیزیک) که از طریق دانش فلسفه علم به علوم انسانی پیوند می‌خورند.
۳.    نقش تسهیل‌گرانه ایشان در مبادلات علمی میان نهادهای مختلف تولید دانش در کشور: با عنایت به جایگاه ممتاز علمی ایشان به ویژه میان حوزه و دانشگاه.
۴.    نقش موثر در تمهید شبکه نخبگانی علوم انسانی کشور از طریق راه‌اندازی شورای بررسی متون.
۵.    اهتمام ایشان برای کاهش فاصله دانشمندان علوم انسانی کشور با مرزهای جهانی دانش ـ فهم خوب، انتقالِ مفاهیم و مسائل جدید در برخی حوزه‌های دانش، بویژه علوم انسانی و انتقال آنها به ایران ازجمله ورود علمی و عملی در حوزه جهانی.
۶.    ویژگی موسس بودن: شخصیت تأسیسی داشتن، ناشی از درک ذات علم و ایمان و تعلق ویژه به‌آن است. تاسیس گروه فلسفه علم در دانشگاه شریف و پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و همچنین راه‌اندازی دوره‌های تحصیلات تکمیلی با رویکرد پژوهشی در این پژوهشگاه در رشته‌های مختلف علوم انسانی. طراحی و پیشبرد طرح ایران و جهانی شدن، شورای بررسی متون و کتب علوم انسانی و . . .
۷.    به‌روز بودن و برخورداری از ذهن ژرف‌بین و پیوسته نوشونده. روحیه علمی، صراحت در بیان و استماع سخن متفاوت دیگران و فرصت رشد و بالندگی به دیگران دادن، تحمل عقیده مخالف و شاگردپروری.