در مراسم بزرگداشت دکتر احمدعلی رجایی بخارایی که روز دوشنبه ۱۵ آذر‌ماه۱۳۹۵ در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد، دکتر علی سلطانی گرد فرامرزی، استاد دانشگاه ادبیات و از شاگردان دکتر احمد علی رجایی بخارایی به ایراد سخنرانی پرداخت.

متن سخنرانی ایشان بدین شرح است:

به نام خداوندی که به انسان نیروی بیان آموخت

هنگامی که درباره یک استاد مسلم ادبیات سخن می‌گوییم، باید جنبه‌های گوناگون شخصیت آن بزرگوار را بشناسیم تا بتوانیم واقعیت آن دانشمند را بیان کنیم زیرا مفهوم «ادب» بسیار فراتر از مفهوم ادبیاتی آن است:
الأدب هُوَ اَخذُالعِلم مِن کُلّ شیٌ بِطرفٍ
از طرفی دیگر ادب مفاهیم بسیاری دارد مانند هنر، دانش، فضیلت و سنّت‌های پذیرفته شده و درست اجتماعی، انسانیت، اخلاق حسنه و به‌طور کلی ادب درسی داریم و ادب نفس.
از این رو، بنده می‌خواهم در حدّ توان و زمان، عظمت این استاد و ادیب فرزانه و گرانبها را بررسی و بازگو کنم.

در دانشگاه مشهد استادی که کار یک پدر و دوست واقعی را انجام می‌داد، دکتر بخارایی بود. افتخار می‌کنم که شاگرد او بودم چرا که لطف او چون پدر با من بود. وی رئیسی بود که با هیچ فردی شوخی نداشت. به یاد دارم که به دلیل حرمت دانشگاه، حتی اجازه ورود یک دوچرخه را هم در صحن دانشگاه نمی‌داد.
در جریان دستگیری «پرویز خرسند» که در دانشگاه مشهد تدریس می‌کرد، حتی اجازه ورود ماشین ساواک، که قصد ورود به محوطه دانشگاه و دستگیری «خرسند» را داشتند، به دانشگاه نداد. او حرف اول را در همه ابعاد ادب می‌زد و من نگارش دو کتاب نخستم را مدیون سخت‌گیری‌های او در کلاس درس هستم. بخارایی به ما عشق عرفانی را آموخت. روش او آنقدر آموزنده بود که وقتی در پروژه‌ای با او همکاری می‌کردیم، همه به توان علمی ما ایمان می‌آوردند.