در دهمین نشست تخصصی انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، با عنوان «شاهنامه و شاهنامه‌سرایان پس از فردوسی» که روز یکشنبه ۹ خردادماه ۱۳۹۵ برگزار شد، دکتر مهدی محقق به ایراد سخنرانی پرداخت.

متن سخنرانی ایشان بدین شرح است:
شاهنامه فردوسی از افتخارات مملکت ما هست. به علت این که فردوسی از آن صله‌ای که قرار بود سلطان محمود به او بدهد، صرف‌نظر کرد. وقتی هم که سلطان محمود پشیمان شد و تصمیم گرفت که جبران کند و خواست صله را به فردوسی بدهد، به طوری که نوشته‌اند وقتی صله به فردوسی رسید که جنازه فردوسی از یک دروازه دیگر بیرون می‌رفت. در واقع فردوسی مظلوم بود. در کتاب «النقض» که درباره برجستگی‌های مذهب شیعه است آمده که فردوسی در تشیع بسیار متعصب بوده است.

هر وزیر و مفتی و شاعر که او توسی بود                چون نظام‌الملک و غزالی و فردوسی بود

بنابراین، در آن زمانی که شاعران مداح مثل فرخی و عنصری مدح سلطان محمود را می‌کردند، فردوسی توصیف خاندان پیغمبر اکرم(ص) را می‌کرد.

مرا غمز کردند کان بد سخن               به مهر نبی و علی شد کهن
اگر مهرشان من حکایت کنم          چو محمود را صد حمایت کنم

بنابراین، ما بایستی قدر فردوسی را از چند جهت بدانیم. یک این که احیاگر فرهنگ ایران‌باستان بود و دیگر این که توانست آن اسطوره‌هایی را که به باد فراموشی سپرده می‌شدند، زنده کند. از این جهت است که ما بایستی با یک دیده تازه‌تری به شاهنامه فردوسی نظر بیفکنیم.
خوشبختانه استاد پروفسور امین که خود شاعر هستند و شاهنامه‌ای سروده‌اند، عهده‌دار این امر شدند که درباره سابقه شاهنامه‌نویسی مطالبی را بیان ‌کنند.